Ilmiybaza.uz SOVET DAVLATIDA MA’MURIY-BUYRUQBOZLIK TUZUMINING KUCHAYISHI VA INQIROZI DAVRIDA O’ZBEKISTON (1946-1985 YY.) Reja: 1. Mavzu tarixshunosligi. Urushdan keyingi yillarda O’zbekistonning iqtisodiy va ijtimoiy-siyosiy hayoti. 2. Respublikada 1946-1985 yillardagi ma’naviy –madaniy qaramlik va uning oqibatlari. Qatag’onlikning yangi to’lqini. 3. 50-70 yillarda O’zbekistondagi iqtisodiy hayot. Ilmiybaza.uz Urushdan keyingi yillarda O’zbekiston xalq xo’jaligining tinch qurilishga o’tishi murakkab xalqaro vaziyatda kechdi. Urush davrida umumiy dushman fashizmga qarshi kurash antifashist davlatlar va xalqlarni birlashtirgan bo’lsa, urush tugagandan keyin bu ittifoqdagi davlatlar orasida ajralish yuz berdi va ikki o’rtada sovuq urushlar munosabati boshlanib ketdi. Urushdan so’ng fashizm ustidan qozonilgan g’alabaga katta hissa qo’shgan O’zbekiston xalqlari oldida harbiylashgan xalq xo’jaligini tinch qurilish yo’liga solish, uni urushdan oldingi darajaga yetkazish va rivojlantirish kabi murakkab vazifalar turardi. Urush davridagi harbiy-iqtisodiy hamkorlik tajribasi urushdan keyingi vayron bo’lgan iqtisodiyotni tiklash va rivojlantirishda ham g’arb davlatlari bilan hamkorlik qilish zarurligini ko’rsatdi. Lekin haddan tashqari mafkuralashgan sovet tizimi Respublikalarni xorijiy mamlakatlardan “temir qo’rg’on” bilan ajratib, mamlakatni ortiqcha qiyinchiliklar va qurbonga mahkum etdi. Sobiq Ittifoq boshqa mamlakatlardagi tiklanishning ilg’or tajribalaridan, chet el sarmoyalaridan foydalanishni istamadi. O’zbekiston Respublikasi Prezidenti I.A. Karimov II -jahon urushida vayron bo’lgan Yevropa, Yaponiya, Janubiy Koreya mamlakatlari birinchi navbatda, albatta, “o’z kuchiga tayanib, o’z imkoniyatlariga suyanib yuksak taraqqiyot darajasiga ko’tarildi”,-deydi. Lekin, ularning bu yutuqlarida chetdan kelgan sarmoyalar ham katta o’rin egallagan. Amerika Qo’shma Shtatlarida qabul qilingan “Marshall plani” asosida ajratilgan taxminan 50 mlrd. dollar Yevropa mamlakatlarining iqtisodini o’nglab, hayot darajasini ko’tarishga, ilg’or texnologiyalarni joriy etishda hal qiluvchi kuch bo’ldi. Sovet davlatining g’oyat mafkuralashgan iqtisodiy siyosati esa yakkalanib qoldi va bu xalqimizning boshiga ortiqcha kulfat olib keldi. O’zbekiston urushdan keyingi yillarda o’z xalqining arzon kuchidan, boy xomashyo manbalaridan cheksiz ravishda foydalanishiga asoslangan, kompartiya chizib bergan besh yillik rejalarni bajarishga kirishdi. Bir tomonlama, Markaz manfaatiga bo’ysundirilgan Respublika iqtisodiyotini urushdan oldingi darajaga Ilmiybaza.uz yetkazish va yanada rivojlantirishga qaratilgan vazifani bajarishda o’zbek xalqining mehnatsevarligi, sabr-toqatli va tinchliksevarligi kabi fazilatlardan foydalanildi. Iqtisodiyot oldiga qo’yilgan eng muhim vazifalar O’zbekiston SSR Oliy Kengashining 1946 yil avgustida chaqirilgan 8-sessiyasida qabul qilingan 1946- 1950 yillarga mo’ljallangan rejada belgilandi. Bunga ko’ra, xalq xo’jaligining barcha sohalariga 3 mlrd. 900 mln. so’m kapital mablag’ ajratildi. Sanoatni rivojlantirish ishlari respublika iqtisodiyotining yetakchi sohasi paxtachilikni rivojlantirishga qaratildi. Yelektr quvvati ishlab chiqarishga alohida e’tibor berildi. 5 yilda 8 ta yirik va o’rta hajmdagi elektrostantsiyalar, shu jumladan 300 000 kv. soat kuchga ega bo’lgan Farhod suv elektr stantsiyasi ishga tushirildi. Bu stantsiya sobiq ittifoqda uchinchi o’rinda bo’lib, urushgacha O’zbekistonda ishlab chiqarilgan elektr quvvatiga teng quvvat beradigan bo’ldi. Qisqa davr oralig’ida, 20-30 yillardagi “sotsializm qurish” azoblari, ayniqsa ikkinchi jahon urush davri qiyinchiliklarini, mashaqqatlarini boshdan kechirgan O’zbekiston xalqi iqtisodni tiklash va rivojlantirish yo’lida ham hormay-tolmay mehnat qildi. Besh yilda sanoat mahsulotining yalpi hajmi 71 foizga ko’paydi, bu urushdan oldingi darajadan 1,9 barobar ko’p edi. Sanoatning xalq xo’jaligidagi salmog’i 47,7 foizni tashkil qilgan edi. Shu yillarda Farhod, Oqqovoq-2, Bo’zsuv-2 elektrostantsiyalari, jami 150 ta yangi sanoat korxonalari ishga tushirildi. O’zbekistonning kelajakdagi taraqqiyoti rejalari Ittifoq markazida ishlab chiqarilib, aksariyat hollarda mahalliy sharoit, ijtimoiy ahvol hisobga olinmasdan iqtisodni bir tomonlama, ya’ni o’lkani xom-ashyo bazasi sifatida saqlab qolishga qaratildi. Sanoat, xalq xo’jaligining deyarli barcha tarmoqlari paxtachilikni rivojlantirishga bo’ysundirildi. Sovet hukumatining 1946 yil 2 fevraldagi O’zbekistonda paxtachilikni tiklash va yanada rivojlantirish choralari to’g’risidagi qarori O’zbekistonda paxta yakkahokimligini kuchaytirish uchun asos bo’ldi. Iqtisodiyotni tiklash ishlari qishloq xo’jaligida ayniqsa paxtachilikda qiyinchilik bilan o’tdi. O’zbekistonda paxtachilikni rivojlantirish to’g’risida sovet hukumatining urushdan keyin qabul qilgan ijtimoiy-siyosiy va iqtisodiy jihatdan asoslanmagan o’nlab qarorlari izchillik bilan amalga oshirilmadi, shuning uchun Ilmiybaza.uz ham kutilgan natijalarni bermadi. 1947-1948 yillarda paxta tayyorlashning davlat rejasi bajarilmadi. 1949 yildan boshlab ahvol birmuncha o’zgardi. 1950 yili 2 mln. 222 ming tonna paxta yetkazib berildi, hosildorlik gektaridan 20,7 sentnerga yetdi. 1950 yildan paxtaning xarid narxi oshirilib, 1 tonnasiga 2200 so’m ya’ni avvalgidan ikki baravar ko’p haq to’landi. Lekin dehqonchilikning boshqa sohalarida ekin maydonining qisqartirilganligi oqibatida g’alla va sabzavot tayyorlashda urushdan oldingi darajaga yetmadi. Iqtisodni rejali ravishda rivojlantirish bilan bir qatorda ba’zi ijtimoiy masalalarga ham e’tibor qilindi. Jumladan, ish haqi oshirildi, harbiy soliq, kartochka tizimi bekor qilindi. Pul islohoti o’tkazildi, qisqartirilgan ish soati joriy etildi, kundalik istemol mahsulotlarining narxi arzonlashtirildi. Bu tadbirlar pulning xarid quvvatini oshirish imkonini tug’dirdi. Lekin shunga qaramasdan narx navo hali ancha yuqori edi. 1950 yili O’zbekistonda oziq-ovqat mahsulotlari 1940 yilga nisbatan deyarlik ikki barobar qimmat edi. Keng iste’mol mollarini ishlab chiqarish tobora kamaydi. Ular asosan chetdan keltiriladigan bo’ldi natijada Respublika aholisining yengil sanoat, oziq-ovqat mollariga ehtiyoji kuchaydi. Jumhuriyat aholisining uchdan ikki qismini tashkil qilgan qishloq aholisining moddiy ahvoli achinarli edi. Ularning oylik daromadi o’rtacha 20 so’mni tashkil qilgan holda, bu ko’rsatkich ishchilarda 64 so’m edi. Vaholanki, urushdan keyingi xo’jalikni tiklash va rivojlantirishning asosiy og’irligi qishloq mehnatkashlari zimmasiga tushdi. O’zining bog’ va mevalari bilan mashhur bo’lgan O’zbekiston aholisi haddan tashqari ko’p olinadigan soliq tufayli bog’laridan voz kechdi. Chorvadorlar shu sababga ko’ra mol boqib foyda ko’rmadi. Ahvol shu darajaga yetdiki, aholining shaxsiy mollari soliq hisobiga davlat va jamoa xo’jaliklari foydasiga olindi. Sotishdan bosh tortganlar jinoiy javobgarlikka tortildi. Oqibatda shaxsiy xo’jaliklarda chorva mollarining soni keskin kamaydi. Bunday zo’ravonliklar urush oqibatlari, vaqtinchalik, o’tkinchi holat deb tushuntirildi. 50-60 yillarda qo’riq va bo’z yerlarni o’zlashtirishga va shu asosda paxta va g’alla yetishtirishni ko’paytirish choralari ko’rildi. O’zbekistonda uch yil ichida Ilmiybaza.uz (1953-1955 yy.) 130 ming gektar yangi yerlar ochildi. 1956 yili Mirzacho’lning o’zida sug’oriladigan maydon 205.000 gektarga yetdi. Shu yillarda Markaziy Farg’onani o’zlashtirish munosabati bilan Katta Farg’ona kanali qayta ta’mirlandi. Toshkent viloyatida Ohangaron suv omborining 2-navbati, Yuqori Chirchiq suv tarmog’i, Buxoro viloyatida Quyimozor suv ombori, Sirdaryo viloyatidagi Janubiy Mirzacho’l magistral kanali qurilib foydalanishga topshirildi. 1960 yili respublikada sug’oriladigan yer maydoni 2.571 ming gektarga yetdi. Paxtachilikni rivojlantirish uchun mineral o’g’itlardan foydalanishga katta e’tibor qaratildi. Respublikada 1951 yilda 0,9 mln t. mineral o’g’it ishlatilgan bo’lsa, 1980 yilda uning miqdori 5 mln. tonnadan oshib ketdi. G’o’za barglarini to’kish va zararkunandalarga qarshi kurashda ishlatilgan o’ta zaharli ximikatlar (butifos, merkaptafos va b.)dan haddan tashqari keng miqyosda foydalanish, aholi sog’ligiga keskin yomon ta’sir qildi. Duniy bo’yicha pestitsidlar har bir kishiga 300 gr.dan, AQSh da 800 gr.dan to’g’ri kelgan bo’lsa, respublikaning paxta ekiladigan hududlarida har bir kishiga 1989 yil 25-45 kg.dan to’g’ri keladi. Respublika bo’yicha bo’lsa, bu har bir kishiga 7-8 kg.ni tashkil etdi. Paxta xom-ashyosi yetishtirish 1946-1985 yillarda 5,5 barovar ko’paydi, paxta ekiladigan maydonlar 1 mln. ga. dan ortdi. 1966-1986 yillar maboynida O’zbekiston qishloq xo’jaligiga 45 mlrd. so’m mablag’ ajratilgan bo’lib, shundan 17,1 mlrd. so’mi sug’orish tarmoqlariga sarflandi. Shu davrda 1,5 mln. ga. yer o’zlashtirildi. O’zlashtirilgan yerlarda yangi 160 ta sovxozlar tashkil etilgan bo’lib, 20 yil davomida bu yerlarda 10,4 mln tonna paxta xom ashyosi yetishtirildi. Qishloq xo’jaligining ekstensiv yo’ldan rivojlantirilishi, totalitar rejimning sug’orish texnologiyasiga qo’pol aralashuvi og’ir ekologik va boshqa turli noxush ijtimoiy oqibatlarni keltirib chiqardi. 1985 yilga keliboq respublikada 900 ta sug’orish tarmog’i 92 ming gidrotexnik qurilmalar, 10 mlrd m3 hajmda suv to’playdigan 23 ta suv omborlari Ilmiybaza.uz mavjud edi. 70-80 yillarda suvning tabiiy muvozanatini buzilishi yer, suv, hattoki havoning zaharlanishiga olib keldi. Mavjud suv zahirasi imkoniyatlaridan ortiq yerlarning o’zlashtirilishi, tog’ yon bag’irlariga ekin ekilishi, o’rmonlarni shafqatsizlik bilan kesilishi, daryo va ko’l suvlarining ifloslanishi hayvonot olamida halokatli o’zgarishlarni yuzaga keltirdi. Orol dengizi yaqin o’tmishda dunyodagi eng katta ko’llardan hisoblanib, baliqchilik, ovchilik, transport sohasi yaxshi yo’lga qo’yilgan edi. Biroq bir avlod umri davomida bir dengiz quridi. Bir mustabid tuzum rahbariyatining respublikadagi paxta yakka hokimligi siyosati, ma’muriy buyruqbozlikka asoslangan iqtisodiyot, Orol atrofida favqulodda halokatli ekologik xatarni keltirib chiqardi. Orol dengizining qurishi 1960-70 yillarda yiliga-18 sm, 1971-1980 yillarda- 53 sm, 1981-1985 yillarda-78 sm, 1985 yilga kelib esa-87 sm.ga yetdi. 1961 yildan 1991 yilgacha dengiz haji 3 baravar qisqardi, dengiz o’z qirg’og’ida 75-80, ba’zi joylarda 100 km.ga chekindi. 1980 yillarning boshida Orol dengiziga suv kelishi deyarli butunlay to’xtab, nodir suv makoni quriy boshladi. Bu yerlarda 2 mln. ga tuz va qumdan iborat maydon ochilib qoldi. Sanoat va qishloq xo’jaligida yuzaki islohotlar xalqning turmush ahvolida deyarli o’zgarish yasamadi. Ayniqsa, sobiq ittifoqdagina emas, balki mehnat sharoiti eng og’ir bo’lgan o’zbek paxtakorlarining turmush darajasi ayniqsa achinarli ahvolda bo’ldi. O’zbekistonda oziq-ovqat mahsulotlari “sotsializm uzil-kesil g’alaba qilgan” davrda aholining jon boshiga hisoblaganda quyidagicha edi: go’sht 29 kg, sut 150 litr, tuxum 78 dona, qand-shakar 21,2 kg, kartoshka 28, sabzavot va poliz mahsulotlari 66 kilogramdan to’g’ri keldi. Bu miqdor umumittifoq darajasidan ancha past edi. Qishloq aholisining iste’mol darajasi bu o’rta hisobdan ko’ra yana ham achinarli edi. Paxta yakkahokimligining kuchayishi qishloq xo’jaligini boshqa sohalarini qoloqlikka olib keldi, g’alla, chorvachilik mahsulotlari, sabzavot-mevaga aholining talabi qondirilmadi. Buning ustiga tomorqaga nisbatan noto’g’ri siyosat olib borildi. 50-yillarning boshlarida respublika rahbarlarining tashabbusi bilan sug’oriladigan Ilmiybaza.uz yerlarda tomorqa hajmi 25 sotihdan 13 sotihga tushirildi. Bu ko’rsatkich joylardagi rahbarlarning o’zboshimchaligi bilan 10 sotihgacha, Farg’ona, Toshkent viloyatlarida esa, hatto 6-8 sotihgacha kamayib ketdi. Bu holat respublika qishloq aholisining turmush darajasini g’oyat og’ir qilib qo’ydi. 1990 yil boshiga kelib respublikada 9 mln. yoki respublika aholisining 45 foizi jon boshiga hisoblaganda oyiga 75 so’mdan kamroq daromadga ega edi. Bu esa kun kechirish uchun zarur bo’lgan eng past darajadagidan ham kamdir. 80-yillarda kundalik hayotda hammaga kerak bo’lgan mebel garnituri, xolodilnik, sifatli chang yutkich va boshqalarni topish muammoga aylanib qoldi. 50-yillarda sanoat va qurilish, ijtimoiy ishlab chiqarishdagi tarqoqlikning respublika iqtisodini kompleks rivojlanishiga to’sqinligi yanada kuchaydi. Respublikaning sanoat va qurilish ishlari uchun huquqi va ma’suliyati cheklanganligi sababli, 1953 yili respublika IXtiyoridagi korxonalar jami sanoat mahsulotlarining 31 foizni ishlab chiqargan bo’lsa, ittifoqqa bo’ysungan korxonalarga 69 foiz to’g’ri keldi. 1956 yilida esa sanoat mahsulotlarining salmog’i 55% foizga ko’tarildi. Ishlab chiqarish kuchlarini joylashtirishda xatolarga ham yo’l qo’yildi. Xususan Toshkent va Toshkent viloyatida yirik sanoat korxonalari qurilib, sanoat ishlab chiqarish joylashtirishda nomutanosiblikni keltirib chiqardi. 1955 yil dekabrda O’zbekiston Kompartiyasining birinchi kotibi lavozimiga avval Vazirlar Kengashining raisi vazifasida ishlagan Nuriddin Muhiddinov saylandi.Shu davrdagi ko’plab ijobiy o’zgarishlarda N.Muhiddinovning shaxsan hissasi katta bo’ldi. Uning tashabbusi bilan Markaz qaramog’idagi yuzlab sanoat korxonalari respublika ixtiyoriga o’tkazildi. 1960 yillarda O’zbekiston sanoatida bir qancha o’zgarishlar yuz berdi. 1959-65 yillar 450 dan ziyod sanoat korxonalari (shundan 150 yirik) va sexlar ishga tushirildi. Toshkent (birinchi navbati) Navoiy, Taxiatosh issiqlik elektrostantsiyalari, gazli gaz koni shular jumlasidandir. 1953 yili Setalontepa, 1955 yilda Jarqoq, 1956 yilda Gazli neft konlarining ochilishi natijasida gaz sanoatining moddiy bazasi yaratildi. 1958-1960 yillarda Ilmiybaza.uz Jarqoq-Buxoro-Samarqand-Toshkent magistral gaz quvuri qurilishi bilan respublika sanoat korxonalari, shahar va ayrim qishloqlarni gazlashtirish boshlandi. Respublika aholisining aksariyat ko’pchiligi tabiiy gazga muhtojligini qondirish va butun iqtisodiy ishlab chiqarishini gazlashtirish asosida qayta qurish mumkin bo’lgan sharoitda chetga tabiiy gazni olib ketish avj oldi. O’zbekiston tabiiy gazi sobiq ittifoqning Yevropa qismi, Ural, Qozog’iston, Tojikiston, Boltiq bo’yi mamlakatlari va boshqa mintaqalarga uzluksiz jo’natib turildi. Vaholanki, tabiiy gaz yetishtirish Respublikada yildan-yilga ortib bordi. Masalan, 1960 yilda 447 mln m3 hajmda tabiiy gaz olingan bo’lsa, 1970 yilga kelib bu miqdor 32 mlrd. m3 ni tashkil qildi. Rangli metallurgiya sanoati sohasida Ohangaron, Olmaliq havzasi va Zarafshon tizma tog’lar konlari o’zlashtirildi. Mashinasozlikning qishloq xo’jaligiga IXtisoslashgan sohasi 1959-1965 yillarda 1952-58 yillarga nisbatan keskin oshib ketdi. Sobiq SSSRning 50-60 yillarda fan-texnika sohasidagi erishgan yutuqlarida O’zbekistonning qo’shgan hissasi katta bo’ldi. Mahalliy aholining mashaqqatli mehnati hisobiga yetishtirilgan qimmatbaho mahsulotlari sovet mamlakatining iqtisodiy va harbiy kuch qudratini oshirishga bo’ysundirildi. Urushdan avvalgi yillarda ham, Farg’ona vodiysida uranning bir necha manbalari ochilgan bo’lib, urushdan keyin barcha uran konlari ittifoq ixtiyoriga o’tkazilgan edi. 1948 yil yanvaridan O’rta Osiyodagi uran qidirish tashkilotlari yagona-Krasnogorskiy ekspeditsiyasiga birlashdi. 1951 yil ana shu “10-korxona” deb nom olgan tashkilot bazasida Krasnoxolm ekspeditsiyasi tuzilib, ittifoq geologiya vazirligiga bo’ysundirildi. Qizilqumda 50-60 yillarda jami 27 kompleks uran konlari ochildi. Navoiy, Uchquduq, Zarafshon, Zafarobod, Nurobod shaharlarida bir necha yuz kilometrni tashkil etgan temir yo’l, avtomobil yo’llari qurildi. Urushdan keyingi qiyin sharoitda transport qurilishiga alohida e’tibor berildi. Amudaryoning chap qirg’oqlari bo’ylab 400 km masofaga Chorjo’y-Urganch temir yo’li qurildi. Bu bilan Ashxobad, Samarqand, Dushanbe, Toshkent va boshqa Ilmiybaza.uz shaharlardan tovar, yo’lovchi poezdlari Rossiya orqali Yevropa mamlakatlariga yo’l oldi. 1966-1970 yillarda sanoatda zo’raki jadallashtirish natijasida yangi (oltin, uran, neft ishlab chiqaruvchi) sohalar rivojlandi. Respublikada kimyo tolasi, organik sintez mahsulotlari ishlab chiqarish yo’lga qo’yildi. Ishlab chiqarish samaradorligini oshirish, boshqarishning butkul markazlashtirilishi ko’p o’tmay samara bermay qo’ydi. 70-yillardan boshlab yildan- yilga sanoat va qishloq xo’jalik rejalari bajarilmay qoldi. 70-80 yillarning birinchi yarmida xalq xo’jaligini ishchi kadrlarga bo’lgan talabi ilmiy asoslangan tarzda o’rganilmadi. Natijada kadrlar tayyorlashni rejalashtirishda jiddiy xatoliklarga yo’l qo’yildi, ba’zi sohalarda keragidan ortiq ishchi kadrlar tayyorlandi, boshqa sohalarda, ayniqsa texnika taraqqiyotini belgilaydigan tarmoqlarda mahalliy millat vakillaridan ishchi kadrlar tanqisligi sezilib qoldi. Ikkinchi jahon urushi O’zbekiston aholisining soni va tarkibiga, respublika iqtisodiy taraqqiyotiga nihoyatda salbiy ta’sir ko’rsatgan. Lekin, 1971 yildan - 1985 yillarga qadar O’zbekiston xalq xo’jaligida ishchi va xizmatchilar soni 2641,5 mingdan 4833,5 ming nafarga ko’paydi. Biroq, bu o’sish sun’iy ravishda, ya’ni respublikamizga tashqaridan ko’plab kishilarni ko’chirib keltirish hisobiga ro’y berdi. Aholi tarkibida ishchilar soni anchagina o’sganiga qaramay, respublikamiz bu ko’rsatkich bo’yicha sobiq Ittifoq respublikalari ichida 1979 yilgi ma’lumotga ko’ra, 13 o’rinda turar edi. O’zbekiston ishchilar sinfining milliy salmog’i jihatidan orqada qolmoqda edi. Masalan, o’zbeklar 1973-1983 yillarda sanoatda 51,1 foizni, qurilishda 46,5 transportda 38,6 aloqada-40,6 kimyo va neft kimyosida 24,9 foizni tashkil qilar edi. Toshkent shahrida 1985-1986 yillarda mehnat resurslari ortiqchaligi 200 ming kishi bo’lishiga qaramay, respublikaga tashqaridan 125 mingga yaqin ishchi va mutaxassislar jalb qilindi. Ilmiybaza.uz Shu bilan birgalikda ishlab chiqarishda band bo’lmagan aholi soni ortib bordi. Ularning soni 1983 yilda 836 ming nafarni tashkil qildi. Sanoatning zamonaviy tarmoqlarida “o’zbek xalqi go’yo ishlashga qodir emasligi” va shu munosabat bilan ko’p yoshlar ishsiz yurganligi haqida asossiz turli mulohazalar keng tarqaldi. Darhaqiqat respublikamizda 80-yillar oxirida bir mln.ga yaqin ishsizlar bor edi. Biroq, buning boisi ularning ishlash ishtiyo’qi yo’qligidan emas, balki yuqorida ta’kidlanganidek, asosan markazning maxsus yonaltirilgan siyosati tufayli va qolaversa ba’zi mahalliy mutasaddi rahbarlar tomonidan ishlab chiqarish va mehnatni tashkil etishning zamonaviy usullari yaxshi yo’lga qo’yilmaganligi, ularning ish joylari, turar joy, bolalar bog’chalari, hunar-texnika bilim yurtlari bilan ta’minlash imkonini yetarlicha yarata olmaganidandir. O’n yillar davomida mahalliy yoshlar orasidan ishchi kadrlar tayyorlash bilan astoydil shug’ullanish o’rniga milliy g’ururi toptalgan holda Rossiya va Ukrainadan tayyor kadrlar keltirish siyosatini ma’qul ko’rdilar. Respublika iqtisodiyotini ahvoli, jamiyatni boshqarish usullarini qayta ko’rib chiqishni, ularni yangi sharoitga moslashtirishni talab qilsa ham O’zbekiston kommunistik partiya, uning qo’mitalari, urush davrining ish tajribasini davom ettirib, markazda va joylarda hokimiyatni o’z qo’lida mahkam ushlab, ma’muriy buyruqbozlik tizimini yana ham kuchaytirdi. Urushdan keyingi yillari partiya va hukumat rahbarligiga nazariy jihatdan kam tayyorlangan, ish tajribasi yetarli bo’lmagan xodimlar keldi. Davlatni boshqaruv tizimida mahalliy xalq vakillari faqat 47 foizni tashkil qildi. Partiyaga qabul qilishga yuzaki, to’ralarcha yondashuv natijasida qabul qilinganlarning ko’pchiligini ishchi va dehqonlar tashkil qilib, ilg’or ziyolilar, malakali mutaxassislar rahbarlik ishlaridan chetlashtirildi. O’zbekiston SSR Oliy va mahalliy kengashlariga saylovlar yuzakilashib, oldindan tuzilgan ro’yxat va reja asosida deputatlikka nomzodlar ko’rsatildi. Saylovchilarning 99,9 foizi ovoz berishda qatnashib, “yakdillik” bilan kommunistlarning vakillariga ovoz berdi. Bu qanchalik haqiqatga to’g’ri keladi, tushunish qiyin emas. Sovetlar faoliyatida yuzakichilik, qog’ozbozlik kuchaydi. Oliy Savetning, ayniqsa mahalliy sovetlarning sessiyalari Ilmiybaza.uz vaqtida chaqirilmasdan undagi masalalar ko’pincha muhokama qilinmay yoki hurfikrliliksiz qabul qilinardi. Saylangan sovetlar vazifasini uning ijroiya qo’mitalari bajaradigan bo’ldi. Sovetlarga deputat bo’lib saylanganlarning aksariyat qismi jamiyat taraqqiyotining qonunlaridan xabarsiz, umuman hokimiyatni boshqarish masalalari bilan qiziqmaydigan shaxslar edi. Ayniqsa oliy sovetlarga saylangan deputatlar rus tilida olib borilgan sessiya majlislarida respublika manfaatlarini himoya qiladigan darajada faoliyat ko’rsata olmasdi. Partiya va jamoat tashkilotlarining oliy organlariga a’zo bo’lib saylanganlar, bu tashkilotlarning anjumanlariga delegat bo’lib borganlar orasida ham o’z vazifalarini tushunmaydigan, tushunsa ham uni ro’yobga chiqarishni bilmaydiganlar, loqaydlar ko’pchilikni tashkil qilar edi. Bunday deputatlar va delegatlar ichida Respublikamiz nomiga dog’ tushirganlar ham oz bo’lmadi. Respublika Oliy Kengashining I chaqiriq deputatlaridan 158 deputat, II chaqiriq deputatlaridan esa 167 nafari qayta saylangan. Bular partiya, ma’muriy xo’jalik xodimlari, jamoa xo’jaligi raislari bo’lgan. Bundan ko’rinadiki, ma’muriy buyruqbozlik tizimi davrida deputatlik nomenklatura xodimlariga imtiyoz bo’lib xizmat qilgan. Yillar o’tishi bilan bunday deputatlar ishga to’g’anoq bo’la boshladilar. Partiya, sovet xodimlarining savodxonlik darajasini ko’tarishga qanchalik urinishmasin deputatlar orasida o’rta va to’liqsiz o’rta ma’lumotlilar soni salmoqli ediki, bu respublika Oliy Kengashi faoliyatiga salbiy ta’sir ko’rsatdi. Ba’zi deputatlar o’rta ma’lumot bilan Oliy Kengashning doimiy qo’mitalari a’zosi ham bo’ldi. 30-yillarning ikkinchi yarmidan 1959 yilgacha Sovetlarga Markazdan kelgan rahbar partiya va sovet xodimlarini saylash yo’lga qo’yildi. IV chaqiriq Oliy Kengashning 294 deputatidan 16 tasi markaz vakillari edi. Bunday ish yuritish 70 yillardan qaytadan yo’lga qo’yildi. Urushdan keyingi yillarda dunyo xalqlari o’rtasida tinchlik va hamkorlikni mustahkamlashga O’zbekiston o’z hissasini qo’shdi, uning xorijiy mamlakatlar bilan savdo va madaniy aloqalari kengaydi. 1958 yili O’zbekiston dunyoning 32 Ilmiybaza.uz mamlakatiga sanoat va qishloq xo’jalik mahsulotlarini chiqargan bo’lsa, 1970 yil 76 mamlakat bilan savdo aloqalarini o’rnatdi. Chet davlatlarga mahsulot chiqarishda O’zbekiston sobiq Ittifoqda RSFSR va Ukrainadan keyingi uchinchi o’rinda turdi. Qorako’l teri va paxta tolasidan boshlab, mashinasozlik mahsulotlarining 250 turi to’rt qit’aning deyarli hamma mamlakatlariga chiqarildi. Ming afsuski, bu mahsulotlar O’zbekiston nomidan emas “SSSRda ishlangan” degan tamg’a bilan dunyoga tanildi. Andijon mashinasozlik zavodining mahsulotlari 44 mamlakatga, Toshkent kabel zavodining mahsuloti 27, Chirchiq elektroximkombinati 20, Samarqanddagi “Kinap” zavodi 30 mamlakatga o’z mahsulotini chiqardi. Ko’p yillar davomida paxta tashqi bozorga chiqarilgan asosiy mahsulot bo’lib, 1953 yildan boshlab O’zbekiston paxtasi Amerika Qo’shma Shtatlari, Meksika, Suriya kabi paxta yetishtiruvchi mamlakatlarning raqobatini yengib yirik kapitalistik davlatlar bozoriga chiqdi va jami 35 davlatning bozorini egalladi. 1960-70 yillari O’zbekiston Osiyo, Afrika va Lotin Amerikasi mamlakatlari uchun minglab Oliy va o’rta ma’lumotli mutaxassislar va malakali ishchi kadrlar tayyorlab berdi. 1961 yili Toshkent Davlat universiteti (hozirgi O’zbekiston Milliy universiteti) qoshida chet elliklar uchun tayyorlov bo’limi ochildi. O’zbekistonning minglab mutaxassislari ko’pgina mustaqillikka erishgan mamlakatlarning iqtisodiyotini rivojlantirishga o’z hissalarini qo’shdi. O’zbekistonlik mashinasozlar, paxtakorlar, suv xo’jaligi inshoatlari va ipakchilik mutaxassislari ko’p mamlakatlarda o’zlarining boy tajribalarini tashviqot qildilar. Misrdagi Asvon va Xelvonn suv inshoatlari, Afg’onistondagi Jalolobod kanali va Kubadagi sanoat qurilmalarida O’zbekiston mutaxassislari ham ishtirok qildilar. “Feodalizmdan sotsializmga sakrab o’tish” mumkinligi to’g’risidagi marksistik ta’limotni O’zbekiston misolida isbotlash maqsadida, Osiyo va Afrika davlatlari uchun sotsializmning tajriba maktabi sifatida uning xorijiy mamlakatlar bilan iqtisodiy va madaniy aloqalari kengaytirildi, delegatsiyalar almashish borasida ishlar jonlantirildi. Ilmiybaza.uz 1947-1955 yillari dunyoning 46 mamlakatlaridan, shu jumladan ilg’or taraqqiy etgan davlatlardan 180 delegatsiya O’zbekistonga tashrif buyurdi. Ana shu davrda sobiq ittifoqning delegatsiyalari tarkibida 200 dan ortiq O’zbekiston fuqarolari xorijiy mamlakatlarda bo’lib qaytdi. Bundan tashqari sa’nat va adabiyot xodimlari o’rtasida delegatsiyalar almashildi. Bu tadbirlar natijasida bizning o’lkada “kazarma sotsializmi” o’rnatilgani ham oshkora bo’ldi. Amerika Qo’shma Shtatlari Oliy sudining a’zosi Uilyam Duglas O’zbekistonda bo’lib qaytgandan keyin “Luk “ jurnalida O’rta Osiyo respublikalaridagi hayotda Frantsiyaning mustamlakachilik tamg’asi ko’rinayapdi deb yozadi. Mahalliy matbuotda bunga tuxmat deb qaraydi. O’zbekiston xalqaro birodorlashgan shaharlar uyushmasiga a’zo bo’ldi. Toshkent, Pokistonning Karachi, Liviyaning Tripoli, Hindistonning Patiala, AQShning Sietl, Marokashning Marokash, Yugoslaviyaning Skople shaharlari bilan birodarlashdi. O’sha davrning muhim muammolari bo’yicha Toshkentda xalqaro yig’inlar, uchrashuvlar va ilmiy kengashlar chaqirildi. Jumladan, 1959-72 yillarda o’ttizdan ortiq ilmiy sessiya va kengashlar bo’lib o’tdi. 1958 yilni kuzida Toshkentda 37ta Osiyo va Afrika mamlakatlari yozuvchilarining anjumani o’tdi va bu yerda “Toshkent ruhi” yuzaga kelib, xalqaro miqyosda O’zbekistonning mavqeini oshirdi. O’zbekiston chet davlatlar bilan siyosiy, iqtisodiy va madaniy aloqalarini kengaytirish, uni samarali olib borish uchun barcha imkoniyatlarga ega bo’lsa ham bu imkoniyatdan to’la foydalana olmasdi. Vaholanki, O’zbekiston Respublikasi Konstitutsiyasining 76, 77,112, 122 moddalariga ko’ra O’zbekiston chet davlatlar bilan aloqalar o’rnatish, diplomatlar va elchilar tayinlash va chaqirib olish huquqlariga ega va xalqaro tashkilotlar bilan mustaqil aloqalari o’rnatish mumkin. Lekin, amalda respublikaning xalqaro munosabatlari markazda rejalashtirilib, chizib berilgan doirada olib borildi. Chet davlatlardan birorta delegatsiyaning qabul qilinishi, jumhuriyatda o’tadigan uchrashuvlar, kengashlar, anjumanlar uchun “markazdan” ruxsat shart edi. Ittifoqchi Ilmiybaza.uz respublikalarning, jumladan, O’zbekistonning teng huquqligi va mustaqilligi to’g’risidagi qonunlar aslida qog’ozda qoldi. 2. Respublikada 1946-1990 yillardagi ma’naviy –madaniy qaramlik va uning oqibatlari. Qatag’onlikning yangi to’lqini. Totalitar tizim sharoitida madaniy-ma’rifiy muassasalardan ommaga g’oyaviy ta’sir o’tkazish maqsadida keng foydalanildi. 1960 yillar respublikada 2.977 klub bo’lsa, 1970 yilda ularning soni 3.441 taga yetdi. Shu yillari kutubxonalar soni tegishli ravishda 3.418 tadan 5.822 taga; muzeylar soni 14 tadan 26 taga; kinoqurilmalar soni 2.178 tadan 3.988 taga oshdi. Lekin, bularning ko’pchiligi statistik hisobotlarda oshirib ko’rsatilgan bo’lib, aslida o’zlarining bevosita vazifalarini samarali bajarish uchun hayotiy imkoniyatga ega bo’lmadi. Ularning moddiy texnika bazasi past darajada bo’lib, moliya bilan yetarli ta’minlanmadi. Bu jihatdan O’zbekiston sobiq sovet respublikalari o’rtasida eng quyi pog’onada turdi. 1969 yilda Rossiyada aholining 10 ming nafariga 14 klub muassasasi to’g’ri kelsa, Belorussiyada 11 ta, O’zbekistonda esa atigi 4 ta edi. Madaniy-ma’rifiy muassasalarga davlat tomonidan ajratilgan mablag’ aholini jon boshiga Yestoniyada 21,3 so’mni, Armanistonda-17,9 RSFSRda-9,7 so’mni tashkil qilsa, O’zbekistonda 4,5 so’mni tashkil qilardi. Respublika kutubxonalarining kitob fondi 1950-1970 yillarda o’n barobarga ko’paygan bo’lsa, lekin ularning ko’pchiligini mafkuraviy targ’ibot uchun zarur bo’lgan marksizm-leninizmga oid asarlar tashkil qilar edi. Olingan kitoblarning 8-10 foizgina respublikada nashr etilgan bo’lib, qolganlari chetdan keltirilib, ularning aksariyati rus tilida edi. Madaniy-ma’rifiy muassasalar moliyaviy jihatdan davlat nazorati chetda qolganligi uchun bunday muassasalar ko’pincha jamoatchilik asosida qurildi. Masalan: 1961 yili O’zbekiston kasaba uyushmalari tashkilotlari tomonidan jamoatchilik asosida 45ta madaniyat va texnika universitetlari, 5 ta xalq teatrlari, 1.258 jismoniy tarbiya jamoalari ish olib bordi. O’zbekistonda ta’lim tizimini yaxshilash uchun o’nlab qarorlar qabul qilinardi. Biroq, bu qarorlar milliy maktablarda to’liq bajarilmasdi. Maktablar Ilmiybaza.uz urushdan keyin ham darsliklar bilan to’liq ta’minlamadi. Moddiy o’quv bazasi rusiyzabon maktablarnikidan ancha past edi. O’rta maktabni bitiruvchilari orasida erta turmushga berilishi tufayli qizlar kamchilikni tashkil qilar edi. Maorifni rivojlantirishda mahalliy millatlarga past nazar bilan qarash sovet tuzumi siyosatining pinhona faoliyatiga yashiringan edi. Keyingi yillarda ochilgan arxiv ma’lumotlarida sobiq ittifoqdagi respublikalarda ongli, madaniyatli, hurfikrli kishilarni bo’lishiga yo’l qo’ymaslik haqidagi mahfiy ko’rsatmalar bejiz emas edi. 1985 yilda oliy o’quv yurtlari soni 42 taga yetdi. 1946-47 o’quv yilida respublikada 4483 maktab bo’lib, 212.000 o’quvchi o’qigan bo’lsa, 1965-66 o’quv yilida 9716 ga undagi o’quvchilar soni 2.476.000 kishiga yetdi. Oliy o’quv yurtlarida talabalar soni 21.190 dan 168.800 taga yetdi. Bu miqdor “mahalliy millat yigit qizlari bilim uchun emas, diplom uchun qiziqsin” degan aqidaga asoslanganligini ko’rsatadi. Shunday bo’lishiga qaramay O’zbekistonliklarni, xususan o’zbeklarni ilmga chanqoqligi har qanday sun’iy to’siqlarni yenga boshladi. O’zbekistonda fan va texnikaning hamma sohalarida yirik olimlar yetishtirilib, fan nomzodlarini va doktorlarini tayyorlash bo’yicha sobiq SSSRda oldingi qatorlarga chiqdi. 1950 yil O’zbekistonda 1760 fan nomzodi 180 fan doktorlari ilmiy ish olib bordi. 1965 yilda esa, fan nomzodlarining soni 4000 va fan doktori 324 ga yetdi. 50- 60 yillari Respublika Fanlar Akademiyasining olimlari ayniqsa matematika- mexanika, tibbiyot, energetika, qishloq xo’jaligi sohalarida ishlar olib bordi. Bir qancha ilmiy-tekshirish institutlari travmatologiya va ortopediya, energetika, matematika, onkologiya va radiologiya, O’rta Osiyo qishloq xo’jaligini mexanizatsiyalash va elektrlashtirish, kibernetika va boshqa bir qancha institutlar shu yillarda ishga tushirildi. Fanlar Akademiyasi qoshida Falsafa va Huquq instituti tashkil etilib, Sharqshunoslik instituti faoliyati kengaytirildi. 50-yillardan boshlab respublikada ilmiy-tadqiqot ishlarida atom quvvatidan foydalana boshladi. Dastlabki paytda atom quvvati Toshkent va Samarqand Davlat Universitetlari laboratoryalaridan Fanlar akademiyasining fizika-texnika institutida, Ilmiybaza.uz Politexnika va meditsina institutlarida ishlatildi. Lekin texnika bazasi yetarli bo’lmaganlikdan atom quvvatidan foydalanish doirasi tor bo’ldi. 1956 yil boshlarida Toshkentdan 30 km yiroqda, 750 shtat birligida mo’ljallangan ilmiy-tadqiqot yadro insituti va barcha qulayliklarga ega bo’lgan shaharcha qurilib, 1958 yili ishga tushirildi. Uning birinchi direktori etib yirik fizik olim, akademik Ubay Orifov tayinlandi. 1951-1954 yillari respublikada yana bir yirik ilmiy markaz bunyod etildi. 80 gektar maydonda, ittifoqda yagona tibbiy sharoitda o’sadigan, Toshkent botanika bog’i yaratildi. 1956 yili 5 noyabrda O’rta Osiyoda birinchi Toshkent telemarkazi ishga tushirildi. Keyinchalik 1962 yil Urganchda, 1964 yil Nukusda ham televizon markazlar ish boshladi. O’zbekistonlik olimlarning bir qanchasi, ayniqsa tabiiy fanlar sohasida, o’zlarining ilmiy yutuqlari bilan nafaqat sobiq Ittifoq doirasida, balki jahon miqyosida tan olindi va yuqori darajadagi davlat mukofotlariga sazovor bo’ldilar. O’zbek olimlaridan matematiklar-T.N.Qori-Niyoziy, T.A.Sarimsoqov, S.X.Sirojiddinov, fiziklar-U.O.Orifov,S.A.Azimov, ximiklar-O.S.Sodiqov, S.Yu. Yunusov, M.I.Nabiev, geologlar-X.M.Abdullaev, I.X.Xamraboev, G.A.Mavlonov, biologlar- A.M.Muzaffarov, K.Z. Zokirov, T.Z.Zohidov, texnika sohasida M.T.O’razboev, X.A.Rahmatullin, X.Fayziev, jamiyatshunoslik fani sohasida I.M.Mo’minov, H.Sulaymonova, Ya.G’.G’ulomovlar shular jumlasidandir. Respublika ziyolilari qatorida 125 mingdan ortiq oliy va o’rta maxsus ma’lumotga ega mutaxassislar bo’lib, shulardan 25 mingdan ko’prog’i muhandis va texniklar, 10 ming qishloq xo’jalik mutaxassislari, 24 ming vrachlar va 60 mingdan ortiq o’qituvchilar, yuzdan ortiq yozuvchi, shoir, dramaturglar, rassomlar uyushmasida 105 kishi, kompozitorlar uyushmasida 26 nafar a’zolari bor edi. 1956 yilning oxirlarida respublika ziyolilarini birinchi qurultoyi bo’lib o’tdi. Partiyaviy g’oyaviy tizginga qaramasdan adabiyot va san’at sohasida ko’zga ko’rinarli asarlar yaratildi. G’afur G’ulom, Uyg’un, Zulfiya, Mirtemir, Turob To’la, M. Boboev, Mirmuxsin va boshqalarning tinchlik mavzusiga bag’ishlangan she’rlari yuzaga keldi. Oybekning “Oltin vodiydan shabadalar”, Parda Tursunning Ilmiybaza.uz “O’qituvchi”, Asqad Muxtorning “Opa-singillar” romanlari, Abdulla Qahhorning “Shohi so’zana”, “Og’riq tishlar”, B.Rahmonovning “Yurak sirlari” dramalari katta shuhrat qozondi. 50-yillarning ikkinchi yarmidan boshlab siyosiy qatag’onlikdan ozod bo’lgan ijodkorlarning asarlari yuzaga chiqa boshladi. Abdulla Qodiriyning “O’tkan kunlar” romani, Mirtemirning “Surat” dostoni, Shayxzodaning “Toshkentnoma”si nashrdan chiqdi. 60-yillardan adabiyotda yangi avlod paydo bo’ldi. Odil Yo’qubov, Pirimqul Qodirov, O’lmas Umarbekov, Husniddin Sharipov, Ozod Sharafutdinovlar bilan izma-iz yangi ijodiy tafakkurga ega bo’lgan iste’dodli Abdulla Oripov, Erkin Vohidov, Shukur Xolmirzaev, O’tkir Xoshimov, Muhammad Ali, Jamol Kamol, Omon Matjon, Rauf Parpi kabi yosh adabiyotchilar maydonga chiqdi. O’zbek adabiyotining rivojlanishida adabiyotga mafkuraviy ta’sir o’tkazishning quroli sifatida qarab, ijod erkinligi bo’g’ildi va partiyaviy sinfiy aqidalar tiqishtirildi. 50- 80 yillarda ahyon-ahyonda bo’lsa ham ozodlikka intiluvchi fikrlar ko’zga chalinardi. Biroq bunga darhol tanqidlar, ma’muriy jazolar to’sig’i qo’yilardi. 80-yillarning o’rtalaridan adabiyot xalq hayotini haqqoniy aks ettirish yo’lida yangicha qadamlar qo’ya boshladi. Badiiy asarlarning mavzui doirasiga Orol fojeasi, o’zbek dehqonining mashaqqatli taqdiri, tabiat, til, madaniyat va tariximizga oid muammolar shiddatliroq kirib keldi. Yangi mazmun ijodda yangicha zamonaviy shakl, xalqona ohanglarda keng yo’l ocha boshladi. 50-60 yillarda Respublika san’atida, xususan teatr va raqs san’atida ilgari siljishlar yuz berdi: 1947 yili Toshkentda xoreografiya bilim yurti ochildi. 1957 yili mashhur raqqosa M.Turg’unboeva tomonidan “Bahor” o’zbek xalq raqs ansambli, 1958 yili G.Rahimova rahbarligida-Xorazm ashula va raqs ansambllari tuzildi. Bu jamoalar o’zbek sahna raqslarini boyitdi. Respublikada teatr sa’natining rivojlanishida Samarqand Davlat ashula va balet teatrining (1964 yil) Toshkentda “Yosh gvardiya” (1990 yildan Abror Xidoyatov nomidagi) o’zbek drama teatrining ochilishi katta ahamiyatga ega bo’ldi. Musiqa va teatr sohasidagi bu o’zgarishlar bir tomonlama bo’lib jahon san’ati darajasiga tezroq yetib olish uchun o’zbek milliy madaniyatidan uzoq bo’lgan opera, Ilmiybaza.uz balet, simfonik musiqaga asosiy e’tibor berilib, milliy drama teatrlarimiz e’tibordan chetda qoldi. “Shaklan milliy mazmunan sotsialistik” shiori ostida rivojlangan sovet adabiyoti va sa’natining asl maqsadi “baynalmilallashtirish” bo’lib badiiy asarlarda milliylik yo’qola bordi. Urushdan keyingi chorak asr mobaynida O’zbekiston sanoati va qishloq xo’jaligi, madaniyati va fani rivojlanishida ma’lum natijalarga erishdi. Lekin bu rivojlanish ziddiyatlar bilan to’la bo’ldi, demokratiyalashtirish yo’lida olib borilgan tadbirlar yetarli natijalarni bermadi. Ma’muriy buyruqbozlik tizimi kuchayib borayotgan O’zbekistonda xalqning turmushi, aholiga ko’rsatiladigan mayishiy xizmat jihatidan Respublika sobiq Ittifoqda oxirgi o’rinlarda edi. Ta’lim tarbiya va sog’liqni saqlash sohasidagi balanparvoz ko’rsatkichlar sotsialistik tizimning tashviqot-targ’iboti uchun foydalanildi. Umuman olganda, jamiyatning inqiroz tomon yo’l tutishi kuchaya bordi. Urushdan keyingi yillarda mamlakatning ijtimoiy-siyosiy tizimida partiyaning yakka hukumronligi kuchayib bordi. Siyosiy qatag’onlikning yangi bosqichi boshlandi. Agar 30-yillarda qatag’onlikni ichki ishlar xalq komissarlari (NKVD) olib borgan bo’lsa, endilikda bu mudhish ishlarni kommunistik partiyaning markaziy komiteti va uning quyi tashkilotlari bajardi. 1949 yilning martida chaqirilgan O’zbekiston kommunistlarining X s’ezdi respublika mehnatkashlarini kommunistik ruhda zaharlash, milliy qadriyatlarga, “diniy xurofot”ga qarshi kurashni kuchaytirish vazifalarini qo’ydi. Bu bilan jamiyatda sotsialistik mafkurani vayronkorlik roli yana ham kuchaytirildi. 1949-1952 yillarda ko’pgina mashhur o’zbek ijodiy ziyolilari asossiz ravishda ayblanib, qatag’on qilindi. O’zkompartiyaning 1949 yil 25 iyundagi byuro majlisida bir guruh yozuvchilar millatchilikda, eski feodal madaniyati oldida bosh egish, o’tmishni ideallashtirishda ayblandi. Oybek, Abdulla Qahhor, Mamarasul Boboev, Mirtemir, Shayxzoda kabi o’zbek yozuvchilari badnom qilindi. 1951 yili avgustda bir guruh atoqli ijodkor ziyolilar “millatchilar” deb matbuotda nohaq tanqid qilindi, Ilmiybaza.uz “buzg’unchilikda” ayblandi. Keyinchalik yozuvchilardan Shayxzoda, Shukrullo, Shuhrat, Sayid Ahmad va boshqalar uzoq muddatga ozodlikdan mahrum etildi. Xurshid, Chustiy, G’ayratiy va boshqalar yozuvchilar uyushmasidan haydaldi. Buni eshitgan G’.G’ulom kuyinib “Tokaygacha o’zbekning aqli kirganda boshini chopib tashlaydilar” degan edi. 1951 yil aprelida O’zkompartiya byuro majlisi “Musiqa san’atining ahvoli va uni yanada yaxshilashning choralari to’g’risidagi” masalani muhokama qildi. Majlisda san’at ishlari bo’yicha boshqarma ko’p yillar davomida “Farhod va Shirin”, “Layli va Majnun”, “Tohir va Zuhra” kabi afsonaviy mazmunda opera, balet va musiqali dramatik spektakllarni yaratib, zararli ishlarni amalga oshiryapti deb qayd etildi. Majlis qarorida janr repertuarlari va radio eshittirish programmalarini qayta ko’rib chiqish tavsiya etildi. Mazkur spektakllar sahnadan olib tashlandi. Qatag’onliklar to’lqini bu bilan to’xtab qolmadi. 1983 yildan boshlab sobiq KPSS Markaziy qo’mitasi rahbarligida O’zbekistonda navbatdagi oshkora qatag’onga yo’l ochildi. “Paxta ishi”, “O’zbeklar ishi”, “Sharqiy front” deb atalgan mash’um siyosat niqobi ostida minglab begunoh kishilar jinoiy javobgarlikka tortildi. Moskva yuborgan generallar, prokurorlar, tergovchilar istagan odamlarni hibsga olishardi. Ma’shum nomlar bilan atalgan kompaniyavozlik davrida yo’l qo’yilgan xatolar, poraxo’rlik qo’shib yozish, mansabni suiste’mol qilish kabi illatlar ochib tashlandi. Biroq bu nuqsonlar sobiq Ittifoqqa, mavjud chirigan tuzumga qolaversa Markazga ham tegishli edi. Markaziy matbuotning ba’zi bir mualliflari Kavkaz, O’rta Osiyo va Qozog’iston xalqlarining yuziga qora chaplashga harakat qila boshladilar. Bu hududlarda yashagan millatlar o’z vaqtida mavjud jinoiy guruhlar faoliyatiga qarshi kurashganlar. Ular sotsialistik qonunchilikni buzilayotgani haqida Moskvaga arz qilishgan, biroq ularning o’zlari, ya’ni “suvni loyqalatuvchilar” quvg’inga uchraganlar! 1983 yilning oxirida respublikada juda og’ir vaziyat vujudga kelgan edi. Birinchidan, jinoyatchilikka qarshi kurashish niqobi ostida sobiq markazdan ketma- ket turli tergov guruhlari tashlandi. Respublikamizdagi rahbarlik lavozimlariga Ilmiybaza.uz sobiq Ittifoqning har xil joylaridan kadrlar kela boshladi. O’zbekiston Kompartiyasi Markaziy Komitetining ikkinchi kotibligiga Anishchev, Ministrlar Soveti Raisining birinchi o’rinbosari Ogarok, Oliy Kengash Prezidiumi raisining o’rinbosari etib Romanovskiylar tayinlandi, Toshkent shahrining taqdiri Satinga topshirildi. Respublika prokurori etib Buturlin, uning o’rinbosarligiga Gaydanov, tergov boshliqligiga Laptev, Ichki ishlar vazirligiga Didorenko tayinlandi. Barcha viloyatlarda ham ahvol shunday bo’lib, ular respublikadagi hukmronlikni to’la qo’lga olgan edilar. “Paxta ishi” va “o’zbeklar ishi” deb yuzsizlarcha nomlangan tergovlar boshlanib ketdi. Gdlyan guruhi o’zbekistonliklarga nisbatan qonunsiz, beshafqat ishlarni boshlab yubordi. Ularning zo’ravonligi oqibatida sudlar adolatsiz hukmlar chiqara boshladi. 1989 yilgacha bu ishlar bo’yicha 4,5 mingdan ko’proq kishi sudlandi. O’sha paytda respublikadagi qamoqxonalarda joy qolmagani uchun sudlanganlarning mingdan ortig’i jazoni o’tash uchun Sibir qamoqxonalariga jo’natildi. Gdlyan guruhi O’zbekiston hududida cheklanmagan vakolatlarga ega bo’ldi. Aybsiz odamlarni, ularning oila a’zolarini qamoqqa olish, jismoniy va ruhiy qiynoqqa solish avj oldi. Hibsga olinganlar tergov usullariga dosh berolmay o’z jonlariga qasd qilishgacha borib yetdilar. O’zbekistonda inson huquqlari behad toptalayotganligi haqida Moskvaga minglab xatlar jo’natildi. Afsuski, bu xatlar tekshirilmasdan, hatto javob yozishga ep ko’rilmadi. Aksincha Gdlyan va uning gumashtalariga ketma-ket unvonlar berildi. 1989 yil 23 iyun kuni respublika rahbarligiga Islom Karimov saylandi. Yangi rahbarning faoliyati O’zbekiston fuqarolarining huquqlarini himoya qilish, toptalgan huquqlarini tiklash kabi oliyjanob va xayrli ishdan boshlandi. “Paxta ishlari”ni ko’rib chiqish uchun maxsus komissiya tuzildi. Komissiya ish faoliyatiga 40 ming tomdan iborat ishni ko’rib chiqish topshirildi. 1990 yilning iyun oyiga kelib, komissiya eng muhim bir xulosaga keldi. 1990 yil 13 iyun kuni Moskva shahriga SSSR Bosh prokurori, SSSR Oliy sudining raisi va SSSR Adliya Ilmiybaza.uz vaziri nomiga yozilgan xatda komissiya xulosalari batafsil ko’rsatildi. Bu xatda “Paxta ishlari” chuqur tahlil qilinib, sudlanganlarni oqlash masalasi qo’yilgan edi. Biroq yuqoridagi tashkilotlar ko’mak o’rniga tayziqni kuchaytirdilar. Respublika rahbarining qat’iyatli harakati bilan nohaqlik barham topdi. Komissiya ikki yildan ko’proq vaqt orasida 40 ming tomlik ishni ko’rib chiqdi. 3,5 mingdan ko’proq kishi oqlandi. Qolganlarning jazo muddatlari kamaytirilib, bir qismi Prezidentimiz tomonidan avf etildi. Paxta komissiyasi faoliyatining eng muhim tomonlaridan biri shundan iboratki, paxta ishlari bo’yicha sudlanganlarning ko’pchiligi hayotligida oqlandi, yuzlari yorug’ bo’ldi, toptalgan huquqlari tiklandi, o’z ish joylariga qaytishdi, musodara qilingan mulki qaytarilib, boshqa yetkazilgan moddiy zararlar qoplandi. O’zbekisiston Respublikasi mustaqillikka erishgach, xususan, respublika rahbariyatining qat’iyatli harakati bilan nohaqlik barham topdi. Minglab begunoh fuqorolarning nomlari oqlandi. KPSS MK Aprel (1985 y) plenumi sovet jamiyatini “qayta qurish”, bu jamiyat hayotining barcha sohalarini “chuqur isloh qilish” yo’lini e’lon qildi. Bunda avvalo ijtimoiy hayotni demokratlashtirish, oshkoralik, iqtisodiy o’sishni fan texnika yutuqlariga tayanib jadalllashtirishga qaror qilindi. Biroq uzoq yillar totalitar rejimga moslashgan davlat monopoliyasi, idoralari byurokratik apparat ko’zda tutilgan rejalarni amalga oshirishga yo’l qo’ymadi. 80-yillarning o’rtalariga kelib mamlakatdagi iqtisodiy taraqqiyotni chuqur tahlil qilmasdan 90-yillarning oxiriga borib, sobiq SSSR da milliy daromadni 2-2.5 barobar o’stirish, aniqrog’i avvalo 70 yil ichida amalga oshirilgan ishlarni keyingi 15 yil ichida bajarish vazifalari qo’yildiki, bular mutlaqo haqiqatdan uzoq edi. Bu hol tabiiy ravishda 70-80 yillar boshlarida jamiyat oldidagi muhim xalq xo’jaligi vazifalarini ishlab chiqarishni jadallashtirish bilan emas, balki qo’shib yozish, pora berish, oshna-og’aynigarchilik bilan osongina hal qilishga olib keldi. Davlat rejalashtirish tizimi murakkab ijtimoiy va xo’jalik vazifalarini ma’muriy-buyruqbozlik yo’li bilan hal qilishga qodir bo’lmay qoldi. Natijada iqtisodiy o’sish har yiliga kamayib bordi. Respublika xalq xo’jaligida umumiy Ilmiybaza.uz ijtimoiy mehnat unumdorligini pasayishi hisobga mo’ljaldagidan 4,3 foiz yoki 850,4 million so’mga kam milliy daromad olindi.1989 yilda O’zbekistondagi har bir kishiga sobiq ittifoqdagi o’rtacha darajadan bir yarim baravardan kam kapital mablag’ to’g’ri keldi. Shu davrga kelib respublika qishloq xo’jaligida ko’plab muammolar to’planib qoldi. Sovet tuzumining navbatdagi islohoti ham yo’l qo’yilgan xatolar tufayli barbod bo’ldi. Ushbu muammolardan xalq e’tiborini chalg’itish uchun ko’p yillar davomida yig’ilib qolgan milliy noroziliklardan foydalanildi. Kommunistik mafkura o’z hukmronligini saqlab qolish uchun hatto ayrim respublikalarda millatlararo nizolarni uyushtira boshladi. 1989 yilda Toshkent, Farg’ona, Andijonda ro’y bergan millatlararo mojarolar, Kavkazdagi qurolli to’qnashuvlar, quvg’in qilingan xalqlarni noroziliklaridan razilona manfaat yo’lida, respublikalarda, shu jumladan O’zbekistonda paydo bo’layotgan hurlik ovozini bo’g’ish uchun foydalandilar. Ikkinchi jahon urushi yillarida mustabid tuzum tomonidan deportatsiya qilingan bir qator xalqlar qatorida mesxeti turklari ham bo’lib, ular asosan aholi zich yashaydigan Farg’ona viloyatiga, bir qismi Andijon, Namangan va Toshkent viloyatlariga joylashtirilgan bo’lib, buning oqibatida ijtimoiy-iqtisodiy va millatlararo munosabatlarda qo’shimcha muammolarni yuzaga keltirgan edi. Bu muammoga sovet davlati o’z vaqtida e’tibor bermadi. 1989 yil 24 mayda Quvasoy shahrida yoshlar o’rtasida (R. Nishonov ta’rificha, “bir banka qulpunoy uchun” ) bo’lgan bezorilik millatlararo (mahalliy yoshlar bilan mesxeti turklar o’rtasida) to’qnashuvni keltirib chiqardi va bu mojaro Farg’ona vodiysida ommaviy tus oldi. Respublikaning siyosiy rahbariyati yuzaga kelgan bu murakkab vaziyatni to’g’ri baholay olmagani uchun, yoshlarning ommaviy chiqishlari, millatlararo to’qnashuvlar sodir bo’ldi. Bunday ommaviy chiqishlarga, kommunistik mafkura tartibiga qarshi borishlariga “ko’nikmagan” mustabid tuzum siyosiy rahbariyati namoyishchilarga qarshi harbiy qism tashladi. 1989 yil 8 iyunda Qo’qonda tinch namoyishchilar ana shu harbiy qism askarlari tomonidan o’qqa tutildi. Natijada, 50 dan ziyod Ilmiybaza.uz namoyishda qatnashgan aholi halok bo’ldi (ularning ko’pchiligi yoshlar edi), 200 dan ortig’i esa yarador qilindi. Umuman 3-12 iyun kunlari Farg’ona viloyatida bo’lgan millatlararo to’qnashuvlar va ularni harbiylar tomonidan o’qqa tutilishi oqibatida 103 kishi halok bo’lgan. 1009 kishi yarador bo’lgan va 650 xonadonga o’t qo’yilib, vayron qilingan. Farg’ona fojialariga taalluqli ma’lumotlarning (lekin ma’lumotlar yo’q darajada) tahlili shuni ko’rsatadiki, mesxeti turklari uchun bu mojaro mustabid tuzum aybi bilan urush davrida majburan tashlab chiqilgan ona vatanlariga qaytib borishlari uchun bahona sifatida kerak bo’lgan. Mahalliy aholi esa bu mojaroga tabiiy ravishda qo’shilib ketgan. Chunki joylarda aholining ijtimoiy-iqtisodiy muammolariga e’tibor berilmagan, mahalliy yoshlar o’rtasida ishsizlik ko’payib, aholining turmush darajasi pasayib borgan, aholi uy-joylar bilan ta’minlanmagan, uy qurish uchun uchastkalar ajratilmagan, paxta yakkahokimligi, ekologiya, muammolari hal qilinmagan, poraxo’rlik, ko’zbo’yamachilik, qonunbuzarlik avj olgan. Mudhish voqealardan keyin berilgan rasmiy bayonotlarga ko’ra, respublikada vujudga kelgan ijtimoiy-iqtisodiy keskinlikdan ommaviy tartibsizliklarni, millatlar o’rtasida nifoq va to’qnashuvlarni keltirib chiqarishga uringan ekstremistik kuchlar turgan. Bu ataylab uyushtirilgan siyosiy ig’vogarlik edi. Farg’onadagi mudhish voqea Sumgayit, Boku, Tog’li Qorabog’, O’sh-O’zgan va boshqa mintaqalarda xuddi shunday tarzda uyushtirilgan ig’vogarlik bilan bir qatorda turar edi. Farg’ona voqealaridan keyin O’zbekistonning I.Karimov boshliq siyosiy rahbariyati bu masalada prinsipal mavqeini egalladi. Respublika ziyolilari va siyosiy kuchlari ana shu tahlikali kunlarda siyosiy va ma’naviy jihatdan yuksak mavqeda turdi. Fojeaning asl sabablarini ochib tashlash, o’z xalqining shon-shuhrati va qadr-qimmatini himoya qilish yo’lidagi o’zlarining mashaqqatli urinishlarida ular respublikaning eng keskin muammolarini birinchi bor oshkora ravishda muhokamaga qo’ya boshladilar. Respublikada keng munozaraga sabab bo’lgan muammolardan biri o’zbek tiliga davlat tili maqomini berish masalasi bo’ldi. Ma’lumki, shaxsga sig’inish, Ilmiybaza.uz turg’unlik yillarida o’zbek tilining mavqei qo’llanish doirasi juda ham torayib ketdi. O’zbek tili davlat idoralarida ham, majlislar, yig’ilishlarda ham deyarli ishlatilmay qo’yildi. 80-yillarning o’rtalariga kelib SSSRning parchalanishi real ob’ektiv haqiqatga aylanib qoldi. Milliy ongni o’sishi, o’zbek tili masalasini kun tartibiga qo’yildi. R. Nishonov boshchiligidagi respublika rahbariyati bu harakat o’rtaga tashlagan muammoni hal qilishga emas, aksincha bu harakatni “jamiyatga qarshi” deb, uni barham toptirishga, qonunchilik, oshkoralik va ommaviy talablarga rioya qilish oqimiga burib yuborishga urindi. Demokratik taraqqiyparvar kuchlar qo’ygan masalani I.Karimov boshchiligidagi yangi rahbariyat o’z vaqtida anglab yetdi va uni hal etishga kirishdi. 3. Urushdan keyingi yillarda O’zbekistonning iqtisodiy va ijtimoiy- siyosiy hayoti. XX asr ikkinchi yarmi (40-80 yillar oxirlari)da mamlakatda kechgan murakkab va ziddiyatli davr tarixi yuzasidan R.H.Murtazaeva, D.Bobojonova, B.V.Hasanov, Yu.A.Ergasheva, A.Mavrulov, X.E.Yunusova va boshqalar e’tiborga molik tadqiqot ishlarni amalga oshirganlar. Ikkinchi jahon urushi tugagandan keyin ham respublikaning xom ashyo tabiiy resurslari ayovsiz ekpluatatsiya qilingan holda, uning o’ziga xos iqtisodiy manfaatdorligi hech qanday e’tiborga olinmadi. Urushdan keyin ham sovet davlatida ko’p ukladlilik majburiy ravishda tugatildi, faqat davlat korxonalari, jamoa xo’jaliklari “sotsialistik korxona” sifatida tan olindi. Xususiy mulk egalari yo’qolganligi bois, butun mamlakatda insonparvar jamiyat emas, aksincha ma’muriy - buyrukbozlik tizimi yanada mustahkamlanib bordi. Bu davrda sanoatni tinch hayotga moslab qayta qurish katta qiyinchiliklar bilan bogliq bo’ldi, u xalqning hisobsiz moddiy va jismoniy harajatlarini talab qilar edi. O’zbekiston sanoati esa xalq xo’jaligining alohida tarmoqlarini rivojlantirishga qaratilgan va paxtachilik manfaatlariga bog’lanib, respublika iqtisodiyotini ko’tarish Ilmiybaza.uz uchun harakatlar "paxta uchun kurash"ning tarkibiy qismiga aylandi hamda O’zbekiston Ittifoqning asosiy paxta bazasi bo’lib qoldi. Paxtachilikning ketidan quvish natijasida respublikadagi ko’pgina hayotiy manfaatlarga ziyon yetkazildi. Xususan, paxta maydonlari yildan - yilga kengayib, boshqa ekinliklarni birin - ketin surib chiqada boshladi, ilmiy asoslangan almashlab ekish buzilib, suv manbaalarining imkoniyatlari tobora kamayib, qishloq xo’jaligiga xalokatli ta’sir ko’rsatdi. Bunday sharoitda paxtachilik va irrigatsiya qurilishi uchun mashinalar, ma’lumotlarga ko’ra, shu jumladan, kultivatorlar, o’g’itlagichlar, chigit ekish seyalkalari, ko’rak terish mashinalari, ekskavatorlar, buldozerlar hamda boshqalarni ishlab chiqaradigan mashinasozlik zavodlarini qayta qurish va yangi zavodlarni yaratish yuzasidan katta ishlarni avj oldirib yuborish ko’zda tutildi. Urushdan keyingi yillarda sanoatga tashlangan mablag’ning 20 foizi qishloq xo’jaligiga tashlansada, oziq-ovqat mahsulotlari yetishtirish cheklanib, tez sur’atlar bilan o’sib borayotgan aholi talabini shu mahsulotlar bilan ta’minlash muammolari keskinlashdi. Shu bilan birga O’zbekistonning besh yillik rejalarini tuzib chiqish vaqtida xo’jalik hisobi, o’zini o’zi mablag’ bilan ta’minlash, ijara printsiplari, xo’jalik faoliyatiga tashabbus va ijodkorlik jihatlarini ta’minlaydigan, ijobiy natijalar beradigan boshqa shakllari harakatga keltirilmagan va hisobga olinmagan edi. Aslida paxtaning ketidan quvib, dunyodagi davlatlarga "sotsialistik jamiyat" qurayotgan mamlakatda mavjud qishloqlarning atigi 20 foizi elektrlashtirilgan, GRESlarga ulanish davlat mulkini talon-taroj qilish deb hisoblanganligi sababli kolxozlarga elektr simlari o’tmagan edi. Mustabid tuzum va uning zo’ravonlik usullari, iqtisodiyotning qattiq markazlashgan holda rejalashtirilishi O’zbekiston sanoati rivojlanishida jiddiy ziddiyatlar kelib chiqishiga sabab bo’ldi. Sovet davlatining tarkibiy qismi bo’lgan, ham siyosiy, ham iqtisodiy mustaqillikka ega bo’lmagan O’zbekiston markaz tomonidan ishlab chiqilgan va besh yillik rejalarda aks ettirilgan yo’l-yo’riqlarga amal qilishga majbur edi. Urushdan keyingi besh yilliklar ana shunday tarzda rejalashtirilgan bo’lib, ularga mahalliy sharoitda respublika rahbariyati tomonidan ba’zi aniqliklar qiritish ham markazning ruhsati bilan qilinar edi. Xalq xo’jaligida Ilmiybaza.uz amal qilib kelingan usul ekstensiv taraqqiyot mahsuli bo’lib, u o’zida iqtisodiy zaruratni emas, balki qat’iy markazlashgan ma’muriy boshqarishni va rejali rivojlanishni aks ettirar edi. Qat’iy reja asosida rejalashtirilgan iqtisodiyot ishlab chiqarish monopolizmini shakllantirar edi. Iqtisodchi olim N.To’xlievning ta’rifiga ko’ra "monopolizm iste’molchidan tanlash huquqini tortib oladigan, shu tariqa bozorda yakka hukmronlikni qo’lga kiritadigan dahshatli yalmog’izdir". Qabul qilinayotgan qarorlar, ajratilayotgan mablag’lardan keyin ham o’zini o’nglamagan mamlakat qishloqlaridagi ahvol, kolxozchilarda moddiy manfaatdorlikning yo’qligi, shaxsiy manfaatlar bilan jamoat manfaatlari kelishmasligi borgan sari kuchayib bordi. Buning uchun qishloq xo’jaligida yetishtirilgan mahsulotlarga belgilangan narxlarni qo’yish, markazdan rejalashtirishga barham berib, pastdan rejani belgilash, soliq siyosatini tartibga solish, kolxozchilar moddiy manfaatdorligini ko’tarish maqsadida kolxozchilarni nafaqa berishni tashkillashtirish uchun pasport tizimini yo’lga qo’yish muhim vazifalar qilib belgilandi. Bu vaqtda mamlakatda don tanqisligi hal etilganligi haqida e’lon qilinadi. Bunday balandparvoz ma’ruzalardan so’ng butun mamlakatda jo’hori ekishni ko’paytirish masalasi ko’ndalang qo’yiladi va 1960 yillarning boshiga kelib mamlakatda o’zlashtirilgan yerlarning 4/1 qismiga jo’hori ekiladi. Bu umumiy yerlarning 80 foizini tashkil etar edi. Biroq, 1962 yilga kelib butun mamlakatda don tanqisligi sezila boshlandi. Umuman olganda sovet davlatida 1955-1964 yillar davomida g’alla yetishtirish uch marotaba 1956, 1958, 1964 yillarda bajarildi xolos. 1961 yildagi g’alla tanqisligi tufayli reja horijdan g’alla sotib olish hisobiga bajarildi. Shuningdek, mamlakatda oziq-ovqat mahsulotlariga talab kuchayib, ocharchilik xavf solmasada, lekin oziq- ovqat mahsulotlariga tanqislik doimo sezilib turdi. Non mahsulotlarini harid qilish uchun navbatga turish holatlari yuzaga keldi. Mana shunday holatlar natijasida 1979 yilning yanvar oyida "Pravda" gazetasiga xalqdan 16 ta xat ham kelib tushgan. Rejaning bajarilishini qat’iy talabi mahsulot sifatini oshirishga imkon bermas, mahsulot ishlab chiqarilishi arafasida sifatga e’tibor bergan taqdirda ham buni to’g’irlash uchun ko’p vaqt sarf bo’lar edi. Oziq-ovqat sanoatida ham ishlab Ilmiybaza.uz chiqarilgan mahsulotlarning sifati juda past edi. Masalan, 1980- yillarda SSSR qishloq xo’jaligiga byudjetdan 20 foiz mablag’, AQSh qishloq xo’jaligida 7-8 foiz sarflangan bo’lsa ham, 1983 yilda SSSRda 16 mln. tonna go’sht yetishtirildi, yangi texnologiyalar bilan ta’minlangan AQShda esa 27,8 mln tonna go’sht yetishtirildi. Lekin sifat jihatidan mahsulotlar tekshirilganda ham rejali iqtisodiyot sifatli mahsulotlar ishlab chiqarishga qodir emasligi ma’lum bo’lar edi. Bunday xo’jasizlik oqibatida 1980-yillarga kelib qishloq xo’jaligida yetishtirilgan jami mahsulotlar 509 mln. rublga kamaydi. Bu holatlarning oldini olish uchun esa hukumat amaliy chora-tadbirlar ishlab chiqish lozim edi. Shu bois kolxoz yerlarni ko’paytirish, qoramol sonini oshirish masalalari ko’ndalang qo’yildi. Manbalardan ma’lum bo’lishicha, butun mamlakatda 1958-1964 yillar mobaynida kolxozlarda tomorqa yerlari 12 foizga (29 sotix), sovxozlarda 28 foizga (18 sotix)ga kamaydi, shaxsiy xo’jaliklarda go’sht va sut mahsulotlarini yetishtirish 20 foizga tushib ketdi. Shunday bo’lsada, xalq xizmatlari evaziga 1953 yil KP MK, sentyabr plenumidan so’ng mamlakatda don yetishtirish 20 foizga, kartoshka 48 foizga, lavlagi 75 foizga, sabzavotlar 79 foizga o’sdi, qoramol yetishtirish 48 foizga ko’paydi. Tuxum 65 foizga, hayvon yogi 68 foizga, sut va sut mahsulotlari 90 foizga o’sdi. O’zlashtirilgan yerlarda barpo etilgan xo’jaliklarda esa mahsulot yetishtirishning moddiy bazasi mustahkamlanib, kerakli majmualar qurishilishini amalga oshirilgani bilan, boshqaruv tizimining qat’iy markazlashtirilganligi xo’jaliklar faoliyati samaradorligini pasaytirib yuborgan edi. 1958 yildan boshlab O’zbekistonda hosildorlikni yanada oshirish maqsadida davlat traktorlarni kolxozlarga ajratilgan pul hisobidan sotishni boshladi. Partiya tashkilotlarining siquvi ostida sanoat korxonalariga davlat belgilagan narxda hom ashyo sotgan kolxoz va sovxozlarga boshqa respublikalardan ancha qimmat narxda sifatsiz, oxirigacha tugallanmagan texnika, qishloq xo’jalik mashina va asbob uskunalari zo’rlab berilar, ularga qo’shib esa umuman kerak bo’lmagan mashinalar ehtiyot qismlari ham majburan sotilardi. Bunday texnik ehtiyot qismlari ishlatilmasdan kolxoz va sovxoz omborlarida saqlanib, ma’lum vaqt o’tgach, metall chiqindisi Ilmiybaza.uz hisobida davlatga topshirilar edi. Biroq, kolxozlar bu qarzni 5-10 yilda to’laganda ham kolxozlarda ish haqi 7 martaga kamayib ketar edi. Hukumatning 1958 yil 18 apreldagi qaroriga ko’ra esa, kolxozlardan qarzni qisqa muddatda undirish belgilandi. Natijada kolxozlarning davlatdan qirzi 25 foizga oshib ketdi. Undan tashqari 1965-1985 yillar mobaynida xo’jaliklarning davlatdan sotib olayotgan texnika va mineral o’g’itlarining narxi besh marta oshdi. Qishloq xo’jalik mahsulotlarining narxi esa faqatgina ikki marotaba o’sgan. Oqibatda xo’jaliklarning moliyaviy ahvoli og’irlashib, sarflangan mablag’lar o’z- o’zini oqlay olmadi. Bunday holatlar «qarzdor» bo’lgan xo’jaliklar sonini ham oshirib yuborar, keyinchalik bu qarzlardan go’yoki, dehqonlarga «g’amxo’rlik» sifatida kechib yuborilar, yoki o’zini oqlay olmagan 3-4 kolxozlar birlashtirilib taraqqiyotning "yangi yo’li" sifatida sovxozlarga aylantirilib yuborilardi. Bir qator muhim sarf – harajatlardan «ozod qilingan» bu xo’jaliklar harajatlari davlat byudjeti hisobidan qoplansada, bu hol paxta mahsuloti tannarxida aks etmagan edi. 1959 yilga kelib KPSS MK, Bosh sekretari N.Xrushev partiyaning XXI s’ezdida "SSSR Xalq xo’jaligini rivojlantirishning 1959 -1965 yillarga mo’ljallangan nazorat raqamlari haqida" nomli ma’ruzasini qildi. Unda mamlakatda "kommunizmning moddiy texnika bazasini vujudga keltirish va shu asosda SSSR aholisining turmushini dunyoda eng yuksak darajaga ko’tarishni ta’minlash" dasturi ishlab chiqildi va bu dasturning bajarilishi 7 yilga mo’jallandi. Ma’ruzada ta’kidlanishicha SSSR 1965 yildan taxminan 5 yil keyin AQShdagi ishlab chiqarish darajasiga yetib olishi va bu darajadan o’zib ketishi lozim edi. Ma’lumotlarga ko’ra, ushbu 7 yillik rejada SSSRning asosiy vazifalari mamlakatda yengil sanoat sohasida: kimyo mahsulotlari ishlab chiqarishni qariyib 3 baravarga oshirish, sun’iy tola ishlab chiqarishni 3,8-4 baravar oshirish, plastmassa va boshqa sintetik mahsulotlar ishlab chiqarishni 6,7 baravar oshirish belgilandi. Bu rejalarda O’zbekistonning ham ishtiroki bo’lib, kimyo sohasida respublikada yalpi mahsulot 1965 yilda 1958 yildagidan to’rt baravar ko’paytirishi rejalashtirilgan edi. Huddi shunday vazifalar yengil sanoatda ham belgilanib, 1958 yildagiga nisbatan 1965 yilda 65 foiz ko’p bo’lishi lozim edi. Ilmiybaza.uz Ayni paytda bu rejalashtirilgan yo’l-yo’riqlar odatdagidek jadallashtirish va "qistash" siyosatiga asoslangan bo’lib, O’zbekiston uchun sanoatni haddan tashqari oshirilgan rivojlantirish hajmlari va sur’atlarida belgilanardi. Odatda, reja yo’nalishlarini harakatga keltiruvchi mexanizm davlat tomonidan ajratilgan yopirilma kapital (70 foizgacha) bo’lib, ular asosan og’ir industriya tarmoqlariga mo’ljallanardi. Bu narsa og’ir sanoatda yangi texnikani, ishchi kuchlarini, malakali mutaxassislarni jamlash imkonini berardi. Biroq, sanoat quvvatlarini oshirish esa ekstensiv usullar bilan, ya’ni, asosan yangi sanoat ob’ektlarini qurish, shuningdek, ishlab turgan sanoat ob’ektlarini qayta qurish va kengaytirish hisobiga amalga oshirilardi. Ayni paytda, partiya xo’jjatlaridagi "sotsializmni har tomonlama rejali rivojlantiring g’oyasi, "bunyodkorlik dasturi" bo’lib hizmat qiluvchi partiya dasturlari sotsializm qurilishining nazariy tomondan asoslanishi ham yagona hususiyatga-markazlashgan davlat rahbarligini mustahkamlashga qaratilgan edi. Shu o’rinda ta’kidlab o’tish lozimki, partiya s’ezdlarida belgilangan balandparvoz rejalarda, "reja bajarildi" degan hisobotlarda sun’iy raqamlar berilsada, aslida bu mamlakatdagi real hayot bilan to’g’ri kelmas edi. Masalan, 1959 yilning birinchi yarmida Andijonda ishlab chiqarish rejasi 105,5 foiz bajarilgan, shahar sanoat korxonalari esa rejani 106,6 foiz bajargan, biroq viloyatda to’la avtomatlashtirilgan birorta korxona bo’lmagan, og’ir mehnat qiladigan jarayonlarni mexanizatsiyalash masalasi juda sekin hal qilingan. Birgina Andijon stroymash zavodida 16 nafar kishidan iborat ixtirochilar byurosi bo’lgan bo’lsa, unda birorta ham yangi mashina yaratilmagan, ayni paytda birgina shu viloyatning o’zida ohirgi ikki yil mobaynida ishlab chiqarish bo’yicha kiritilgan takliflarning o’zi davlatning 42 mln. so’m mablag’ini tejab qolishga imkon bergan edi. 1950-1960 yillarda xo’jalikni boshqarishning yana yangi uslubi ishga solina boshlandi. Ishlab chiqarishni markaziy boshqaruvdan chetlatish maqsadida xalq xo’jaligi sovetlari tuzila boshlandi va ular ittifoqdosh respublikalar Ministrlar Sovetlariga bo’ysundirila boshlandi. Mana shunday sovetlar RSFSRda 70 ta, Ukrainada 11 ta, Kozog’istonda 9 ta, O’zbekistonda 4 ta, qolgan respublikalarda Ilmiybaza.uz bittadan xalq xo’jaligi sovetlari ochildi. Bir vaqtda 141 ta ittifoqqa, respublikaga qaraydigan ba’zi vazirliklar qiskartirildi. Bu sovetlar mintaqalarda qishloq xo’jaligini izga solib olishga imkon bersada, lekin keyinroq mahsulotlarni taqsimlashda, davlat belgilab bergan rejani bajarishda, tajriba almashishda muammolar sezilib qola boshladi. Umuman olganda, 1960-yillarga kelib inqiroziy holatlar kuchayib, sovet iqtisodiyotini isloh qilishga ehtiyoj sezila bordi. Islohotlar o’tkazishga asosiy sabab birinchidan, sanoatning ilmiy-texnik rivojlanishi jihatidan orqada qolishi, ikkinchidan, korxonalar, kolaversa butun tarmoqlarda iqtisodiy oqsashning yuqoriligi sabab bo’lgan va bu muammolar mana shu iqtisodiy islohotlarda hal etilishi kerak edi. Iqtisodiy islohot o’tkazish bilan mashg’ul bo’lgan sovet iqtisodchilari esa bu islohotlar tovar - pul muomalasiga erkin bozor iqtisodiga xizmat qilish o’rniga sotsializm yo’lida xizmat qilishi kerak edi, bu o’z navbatida “sotsialistik xo’jalik tuzumidan yanada unumliroq foydalanish" deb ta’riflandi. 1970-yillarda SSSRda turg’unlik davrining boshlanishi, ya’ni ijtimoiy- iqtisodiy jihatdan rivojlanish sur’atining pasayishi haqida bila turib sukut saqlandi va bu davrdagi ko’rsatkichlar iloji boricha ko’zbo’yamachilik va qo’shib yozish orqali bo’rttirildi. O’z-o’zini maqtash bilan eshilgan natijalar haqida yolg’on raportlar berish, qabul qilingan qarorlar ustidan tegishli nazoratning yo’qligi xalq xo’jaligida xo’jasizlik hamda sarf-harajati ko’p iqtisodiyotni shakllantirdi. Shuningdek, ijtimoiy hayotning barcha jabhalarida poraxo’rlik, tamagirlik, chayqovchilik, o’g’rilik kabi illatlar hukm surdi. Bajarilishi lozim bo’lgan masalalar avval partiya tashkilotlarida ko’rilib, so’ngra ijrochi tashkilotlarga topshirilgan, natijada mamlakat xo’jaligi funktsiyasi butunlay kommunistik partiyaning qo’lida qolgan edi. Ijtimoiy-iqtisodiy sohadagi "sotsialistik musobaqa" deb atalgan yo’l ham tashqi tomondan muvaffaqiyatli ko’rinsada, biroq rejalashtirilgan yo’nalishlar aslida "jadallashtirish va majburlash" siyosatiga asoslangan edi. Yuqoridan pastga qarab rejali rahbarlik qilish, rivojlanishda sarf-harajatdan iborat bo’lgan yondoshuv, respublikalarda ishlab chiqarishning bir sohaga ixtisoslashib, iqtisodiy majburiyat darajasiga ko’tarilishi xalq xo’jaligining barcha Ilmiybaza.uz tarmoqlariga, moddiy va nomoddiy ishlab chiqarishga, ijtimoiy-madaniy jabhalarga ta’sir etib, iqtisodiy o’sishning umumiy dinamikasini izdan chiqarib yuborgandi. 1981 yilda O’zbekiston yengil sanoat vazirligiga qarashli korxonalarda ishlab chiqarilgan mahsulotlarning narxi 22 mln. rublga ortsada, bu mahsulotlar savdo tashkilotlariga kelib tushgach, sifati jihatidan past bo’lganligi sababli ko’p hollarda narxi arzonlashtirilgan holda sotilardi. O’sha yili savdo vazirligiga qarashli tashkilotlarning 2,9 foizida davlat belgilagan narxlar pasaytirildi. Shu bois respublikada xalq iste’mol mollarini ishlab chiqaradigan mintaqalarning imtiyozi ustun kelar, eng zarur kundalik ehtiyoj mollarini ham chetdan olib keltirish mazkur davrning hususiyatlaridan biriga aylangan edi. Chetdan keltirilayotgan iste’mol mahsulotlari respublika ehtiyojlarining 50 foiziga teng edi. 1983 yilda ana shunday mahsulotlar ichida oliy navli mahsulotlar faqat 9,5 foizni tashkil etdi. Bu ko’rsatkich mamlakatda 15,7 foizni tashkil etar edi. 1988 yilga kelib esa O’zbekistonga Udmurtiya va Tataristondan 300 mingta bolta, Gorkiydan 10 mingta panshaxa, Sverdlovskdan o’roq, chalg’i, qo’y yungini qirqadigan qaychi olib kelindi. Pochta qutilari Boshqirdistondan, sabzavot solinadigan savatlar uzoq Xabarovskdan, plastmassa voronkalar shimoldan - Arxangelskdan keltirildi. Bunday holatlarda aholi moddiy, ma’naviy ehtiyojlari to’liq qondirilmas edi. Agar respublikada 1988 yilda aholi jon boshiga to’g’ri keladigan iste’mol mollari oboroti 768 rublni tashkil etgan bo’lsa, bu ko’rsatkich mamlakat bo’yicha 1282 rublni, Turkmanistonda 860 rublni. Qirg’izistonda 879 rublni, Armanistonda 1035 rublni, Kozog’istonda 1071 rublni, Gruziyada 1163 rublni, Moldovada 1172 rublni, Ukrainada 1213 rublni, Belorussiyada 1414 rublni, Litvada 1609 rublni, Latviyada 1851 rublni, Estoniya da esa eng yuqori 1965 rublni tashkil etardi. Belgilangan ishlarni darhol bajarish, belgilangan vaqtda topshirish amalda to’liq bajarilmas edi, qo’shimcha qog’ozbozlik kuchayib, berilgan topshiriqlar o’z vaqgida korxonalarga yetib kelmas edi. Masalan, 1959 yilda Farg’ona vodiysi yengil sanoat korxonalariga kelgan hujjatlar 8.585 tani tashkil etsa, boshqarmadan chiqayotgan xo’jjatlar soni ham shunchani tashkil etar edi. Bu hujjatlar ham o’z vaqtida Ilmiybaza.uz belgilangan yerga yetib bormas yoki ro’yxatxonada oylab qolib ketar edi. Shu munosabat bilan O’zbekiston SSR Xalq xo’jaligi kengashi qog’ozbozlikni yo’qotish, qabul qilingan hujjatlarga nisbatan xodimlarning mas’uliyatini oshirish, buyruqlarni bajarilishini tekshiruvchi doimiy komissiyalar tuzish haqida farmon chiqardi. Unga ko’ra M.M.Mo’minov, Ye.S.Trofimuk, P.Soylardan iborat komissiya tashkil etilib, xalq xo’jaligi sovetlarida, xususan, Farg’ona viloyati xalq xo’jaligiga qarashli yengil sanoat boshqarmasi va oziq-ovqat sanoati boshqarmasi ham tekshiriladigan bo’ldi.